با  تو   گر   نیم   شبی    دست      در آغوش کنیم

غم    ایام      فراق     تو                فراموش کنیم

باده   از دست  تو گر خود همه زهر است   به میل

بنشینیم  و    بگیریم  و    به    جان      نوش  کنیم

ما   که    رندان        خردسوز       جهانیم      کجا

سخن   مصلحت آمیز       کسی         گوش کنیم

ساقیا  باده   ز   اندازه   فزون   ریز      به     جام

خوشتر  آن   است  که   ترک  خرد و  هوش کنیم

شمع سان    گر    همه    خاکسترمان   باد    برد

شعله ی   عشق محال است که خاموش    کنیم

گر  نه  در  ذات  تو  ای   ناصح  بیدل خللی است

به  یکی  جرعه  تو را بی خود و مدهوش    کنیم

«خوش عمل»گر همه رنج است محالست که ما

ترک  آن    لعبت     شیرین        جفاکوش   کنیم.